ROCKCIRCUS 1972

Zo had het moeten worden:
Tweede pinksterdag, 22 mei a.s. zal het met bloemen versierde Olympisch Stadion in Amsterdam het terrein zijn waar "THE AMSTERDAM ROCK CIRCUS 1972" wordt gehouden.
Een fantastisch popspektakel, in het leven geroepen door Muziekkrant OOR.

Een totaalshow van maar liefst twaalf uur, met uitstekende popgroepen, circus acts, can-can danseressen en tal van onverwachte gebeurtenissen.

Wie verlangt er niet allang weer naar iets opwindends? Zo'n gebeurtenis waarover je nog maandenlang blijft praten?
Je hoeft maar de naam "Kralingen" uit te spreken en iedereen weet dat je het over het Holland Pop Festival hebt en niet over dat stukje groen in de buurt van Rotterdam.
Nou willen wij beslist géén tweede Kralingen, want dat is geweest en dat moet je niet proberen te re-kreëeren.
Er moet iets nieuws komen, een totale verrassing, iets unieks. Een show met variété en circus en pop.
Een Rock circus. Waarbij je niet alleen naar voortreffelijke muziek kunt luisteren, maar je ook de stuipen zult kunnen lachen om onverwachte grollen en gillers.
Kortom "het hooggeëerd publiek" krijgt een non-stop show van een dag voorgeschoteld.
Zonder zich ook maar één minuut te kunnen vervelen.

Daverend Programma
Dankzij de enorme ervaring op dit gebied van organisator Berry Visser (Mojo-Delft) en zijn fantasie voor ongebruikelijke toestanden, zal "THE AMSTERDAM ROCK CIRCUS 1972" een onvergetelijke happening worden.
Want welke acts komen er? 
De Pink Floyd, die voor een fenomenale afsluiter van het Holland Pop Festival in Kralingen zorgde en vorig jaar nog 50.000 mensen naar het Amsterdamse Bos trok. 
Ze treden op van 21:00-23:00 uur, met een eigen lichtshow met op- en neergaande torens en rondom-stereogeluid. 
The New Riders Of The Purple Sage, een uit de Grateful Dead voortgekomen groep, met als stuwende en helpende vriend Jerry Garcia.
De fabelachtige drummer Buddy Miles (uit Hendrix' Band of Gypsies), die misschien Carlos Santana meeneemt.
Verder om er maar een paar te noemen; folksinger Tom Paxton; bluesman Memphis Slim; Dr. John The Nighttripper, zal het festival rond 24:00 uur afsluiten; Spencer Davis met Sneaky Pete en Gene Clark, dé vertolker van ingetogen droefenis. (Aloha's pollwinner 1971).
Ooit zanger bij The Byrds, maakte hij zich daarna zeer verdienstelijk in de formatie Dillard & Clark en gooide hoge ogen met zijn soloalbum "White Light".
Naar verluidt komt hij met een nieuwe groep.

Ook dichter-zanger Donovan zal optreden.
Zoals ook in Kralingen het geval was, zal het Drugteam een oogje in het zeil houden onder leiding van Koos Zwart.
Men heeft in Rotterdam en het Vondelpark al ervaring opgedaan en ook nu wordt onder meer gebruik gemaakt van gestencilde informatie om te trachten bezoekers voor onplezierige ervaringen te behoeden.






















Zo werd het:
22 mei, 2e Pinksterdag 1972 hebben we het Amsterdam Rock Circus, in het Olympisch Stadion in Amsterdam bezocht.
Het festival trok nog geen 10.000 bezoekers, terwijl er zo'n 63.000 in het stadion konden.
Een bittere tegenvaller voor het impresariaat Mojo en het muziekblad Oor, die het evenement hadden georganiseerd.
Het is de vraag of men uit de kosten komt.
Vermoedelijk zal er sprake zijn van een verlies, want Mojo's Berry Visser verklaarde enkele weken geleden nog dat hij met ongeveer 30.000 bezoekers quitte kon spelen.
De grote trekker voor het publiek was Pink Floyd, maar dat gold niet voor ons.
Pink Floyd speelde in die tijd zo vaak in Nederland dat ik ze in ieder geval al een keer of vier gezien had, en de optredens werden in mijn ogen steeds saaier.
Naar Sneaky Pete was ik wel nieuwsgierig, zijn optreden in het Concertgebouw in november 1970 was mij prima bijgebleven, een magistraal optreden gaf hij toen als steelgitarist van The Flying Burrito Brothers.
Het was een prachtige dag, alleen het grasveld was gevuld, en we zaten in de volle zon.
Van de optredens is mij weinig bijgebleven, uiteindelijk een saaie bedoening.
Op de aankondiging stond ook vermeldt dat het Nederlandse debuut van Gene Clark zou plaatsvinden, voor ons genoeg reden om op het festival te verschijnen.
Uiteindelijk mocht Gene Clark de VS niet verlaten, omdat hij een belastingschuld zou hebben, maar toen was het al te laat om af te zeggen.
Het festival bleek achteraf een, redelijk vrolijke, zij het wat slappe aangelegenheid.
De optredende groepen waren slechts bij uitzondering in staat de bezoekers tot een redelijke mate van opwinding te brengen.
The New Riders Of The Purple Sage lukte dat ais eerste: een Californische formatie, tweede op de ranglijst, die het ontstaan mede te danken heeft aan de Grateful Dead.
De heren presenteerden een energiek stuk country-rock, waarin vooral de Canadese steel-gitarist Buddy Cage een zeer opvallende rol vertolkte.
De Amerikaanse folksinger Tom Paxton wist, evenmin als de vaderlandse formatie CCC Inc. die om 12:00 uur precies de spits afbeet, meer dan een bescheiden hoeveelheid plichtmatige emoties los te weken.
Donovan, die in zijn dooie eentje optrad, en niet met een nieuwe begeleidingsgroep, had meer succes.
Zijn repertoire: een acceptabele mix van oude en recentere hits, zoals Catch The Wind, Hurdy Gurdy Man, Mellow Yellow, Colours en Try For The Sun.
Pink Floyd bracht een sterk stuk muziek ten gehore.
De nieuwe lightshow van de Floyd bestond niet alleen uit gecompliceerde spots, maar ook uit vuur, rook en vuurwerk.
Erg mooi en af en toe op het kitscherige af.
Na precies anderhalf uur - beloofd was twee uur - vertrokken de heren.
Dr. John deed daarna ook nog zijn best, maar inmiddels was een groot deel van het publiek a1 vertrokken.
De aangekondigde 'circusacts' bleven voor het grootste deel ook achterwege, evenals de videoschermen.
Tot dat laatste had Mojo besloten toen a1 duidelijk werd hoe weinig bezoekers er zouden komen, om zo althans enige kosten te besparen.
Uiteindelijk bleek dat Carlos Santana niet met Buddy Miles meekwam, Memphis Slim en Pacific Gas & Electric schitterden eveneens door afwezigheid.
Van can-can danseressen en andere attracties viel weinig te bespeuren, afgezien van twee verdwaalde clowns en een vuurvreter.


























Setlist Pink Floyd:
1. Atom Heart Mother 15:37
2. One Of These Days 7:13
3. Careful With That Axe, Eugene 12:05
4. Echoes 20:46;
5. Saucerful Of Secrets 11:54.

Bandleden:
David Gilmour;
Rick Wright
Nick Mason
Roger Waters
Gerard Davelaar

Ja, dat was me wat dat Amsterdam Rock Circus.
Het meest daarvan is me inderdaad de teleurstelling bijgebleven dat Gene Clark niet kwam, want dat was toch DE aanleiding om kaarten te kopen.
Een tweede grote tegenvaller was het optreden van Spencer Davis met Sneaky Pete in de gelederen.
Belabberd optreden in mijn herinnering.
Ik moet nog ergens een cassette hebben met (ik denk door jou) zelfgemaakte opnames.
Het was in de tijd dat net daarvoor of daarna er ook een LP uitkwam van Spencer Davis met Sneaky Pete; een mislukte combinatie
Donovan kan ik me wel herinneren, maar er is me niet bijgebleven of ik dat nou goed vond of niet (ik was toch al nooit zo'n Donovan fan; op een paar dingen na).
Tom Paxton kan ik me werkelijk niet herinneren.
Wel Billy Cox, maar dan vooral omdat die drummer bij Jimi Hendrix was geweest.
Zijn optreden vond ik maar niks; teveel herrie en gedoe.













Het schijnt dat ook CCC INC. en The New Riders of the Purple Sage optraden?
CCC weet ik echt niet meer, en NRPS hangt me vaag iets van bij.
Kortom allemaal niet erg enerverend.

Voor wat betreft de aanwezigen waren dat van de "bekenden" alleen jij, Fien en ik.
We zaten op het veld, en het was een zonovergoten dag waarbij het natuurlijk onmogelijk was om ergens in de schaduw te zitten.
Ik had de volgende dag dan ook een knalrood verbrande kop.
Dat herinner ik me beter dan het evenement zelf en de muziek.
Frits Davelaar


Colour photos by Klaus Loffhagen